Ik kocht een aantal jaren geleden een naaimachine. Een gloednieuwe Singer. Een fijne investering voor het leren van een nieuwe hobby!
Ik leerde mezelf (met behulp van de handleiding en tips van vriendinnen) naaien en begon met kleine en eenvoudige projectjes. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik daar ook best veel tijd voor. Maar tijden veranderen, zeker als je kinderen krijgt. En zo had ik steeds minder tijd om te naaien. En als ik dan toch eens de tijd vond om dat machine boven te halen, werd ik wel 1000 keer onderbroken tijdens het knippen van patronen, het opzetten van de draad en het in de knoop geraken met mijn machine. Want die kinderen slapen uiteraard niet allemaal op dezelfde moment en hebben ook wel eens een propere luier nodig of moeten geknuffeld en getroost worden of willen eten of willen samen spelen of ... Met als gevolg dat de dingen die ik naaide vreselijk lang duurde en er eigenlijk nog niet eens zo deftig uitzagen dat ik daar mijn kinderen in durfde steken... Laat staan mezelf ;-) En zo bleef dat naaimachine meer en meer in de kast staan... En elke keer ik die kast opentrok werd ik geconfronteerd met dat machine. Met de plek dat die in nam. Met het gebrek aan tijd om nog te naaien. Met mijn gebrek aan skills om mooie dingen te maken. Met het feit dat dat geld heeft gekost, ook de stapel stofjes...
En met het verwrongen gevoel dat het zo'n zonde is dat die daar stof staat te vangen (Pun intended ;-)
En ALS ik dan tijd had en ik besliste om in de zetel te ploffen en dat machien NIET boven te halen, dan voelde ik me soms zelfs schuldig dat ik geen zin had om heel dat spel boven te halen, patronen te beginnen knippen en met draden in de knoop te geraken! Toen was de maat vol, ik zwierde het ding te koop en binnen de 24 uur was het mijn huis uit.
Wat een opluchting! Ik moest mezelf niet meer proberen overtuigen dat ik nog zin had om creatief te gaan doen met stofjes, of om zelf schattige kleren te maken voor mijn kroost (die ze wellicht binnen de kortste keren kapot zouden krijgen). Er viel een blok van mijn schouders en ik besloot dat het tijd was om verder te gaan. Niet meer in de illusie leven dat ik deze hobby leuk zou moeten vinden... én ik had weer een hele kast vrij ! Of je het nu wil geloven of niet, ik heb mezelf weer wat beter leren kennen door mijn naaimachine.
Vooral dan bij het weg doen er van ! En de weg die ik daar voor afgelegd heb. Leren loslaten van een stukje dat je ooit was, voelen waar je op deze moment van je leven nood aan hebt,
te weten komen waar jij gelukkig van wordt en welke weg je verder wil bewandelen
Bedankt Singer, en salut !