Mensen vragen me wel eens of ik foto’s, kindertekeningen of andere spullen waar sentimentele waarde aan vast hangt bijhoud.
Dat doe ik zeker. Zo heb ik 1 grote doos voor al mijn mooie herinneringen. Er steken een aantal fotoalbums in, het gastenboekje van op mijn huwelijk, een schriftje met leuke schrijfsels uit mijn lagere school tijd.
Onlangs kreeg ik een envelopje van mijn oma met allerlei oude foto’s in. Heerlijk vond ik dat, om deze te herbeleven! Er waren zelfs foto’s bij die ik nog nooit had gezien. Eentje met mijn opa, die drie jaar geleden stierf, net toen ik in het moederhuis lag met mijn twee verse zoontjes. En de griep...die kreeg ik er ook nog bovenop. Ik miste zijn begrafenis en kon het komende jaar zijn dood niet goed plaatsen. De foto’s die ik kreeg van oma, maakten tranen los en ik nam tijd om wat terug te denken aan die heftige periode.
En zo nam ik de voorbije weken regelmatig die stapel met foto’s vast en bekeek ze elke keer weer met andere ogen, een andere stemmig en een ander gevoel. Vandaag voelde het goed om deze foto’s eindelijk mee in mijn herinneringendoos te steken. Ze maken deel uit van wie ik was en wat ik ben geworden.
De foto’s zelf maken mij niet gelukkig, maar ze helpen me wel om de gevoelens en belevingen van een lang vervlogen tijd op te roepen. Ze werken voor mij helend en zullen nog regelmatig met lach en een traan opnieuw bekeken worden.